życzenia

Święta to taki czas dziwaczny

Kiedy karp z głową nawet smaczny

Kiedy kilkudniowe bieganie bez tchu

Kończy się tam gdzie zastawiony stół 

Święta trwają tylko chwilę 

I mamy z tego tylko tyle

Że nowe rzeczy do rozpakowania

I zakwasy również od uśmiechania ...

A jednak niech w święta 

Kazdy z nas pamięta 

Że nawet kiedy cały rok bez tchu

To odpocząć możemy właśnie tu

Bo na święta się wraca do domu

A dom jest tam gdzie rodzina

Więc niech nie zniechęca nas dzisiaj

Niczyja skwaszona mina

Bo święta to czas dziwaczny taki

Kiedy dając sobie buziaki

Mimo że przez rok zapomnieć mogliśmy 

Przypominamy sobie, że się kochaliśmy

Więc życzę Wam dzisiaj złapania tchu

Niech spełnianie marzeń zacznie się dzisiaj, bezwzględu gdzie, właśnie tu 

Kule celnie wymierzone

A gdybym zamarła...

I zmarła

Przygnieciona naukami kościoła

Który stoi tam, gdzie powinna stać szkoła

A gdybym zamarła...

I zmarła 

Z braku tlenu gdy zmarznięte drzewa wszystkie

Zostały przerobione na transparenty proekologiczne

I gdybym zamarła...

I zmarła 

Nie dając rady pracować na swoją rodzinę

I wszystkich w kraju co tego nie robią, bo dla nich za mało 5 zł za godzinę 

I gdybym zamarła...

I zmarła 

Na emeryturze za 1000 zł 

przy której ani ja nie zjem ani moje koty 

I gdybym zamarła 

I zamiast zemrzeć 

Rozłożyłabym nogi

I wyrzucała z siebie dzieci jak na święta pierogi 

I nie wiedząc czyim kosztem wyciągała bym rękę 

Po pieluchy, mieszkanie czy nową sukienkę 

I nosiłabym gniewnie

Na barkach niezmęczonych 

Wszystkich uczciwie pracujących i ich dzieci i matki i żony...

A gdybym zamarła...

I zmarła 

Zaraz po strzale sprawnie zadanym

Przez tych co wieksząścią w sejmie,

Przepychają kolejne ustawy...

Jak kule wymierzone celnie... w Ciebie i we mnie...

Porządek 3

Człowiek pierwotny

Naturalnym rzeczy stanem

Jest porządku zachowanie

Kiedy człowiek żył w jaskini

To nie znosił tam kamieni

A jak miał je jako meble

To jedynie te potrzebne

Skórą ciepłą je przykrywał

Przy ognisku się ogrzewał

I nie myślał nawet wcale

Żeby rzucać coś niedbale

Wszystko swoje miejsce miało

I z kolacji co zostało,

I kosteczki, i maczugi,

Dzidy, co jak drzewo długie,

Łóżko dzieci i zabawki,

Patyczki, listki i kwiatki,

Dłutka i pierwsze farby

Do obrazów - tych naskalnych

Równo przy jaskini ścianie,

By ułatwić malowanie,

A jak coś się nabrudziło,

Zachlapało, obsypało,

Zaraz praszczur nasz z rodziną,

Brał się szybko za sprzątanie,

Żonę wołał swą: kochanie!

Pora jest na zamiatanie!

Żona brała szybko szczotkę

Jakąś jaskiniową zmiotkę

Babcie wodę rozlewały,

Kamień dzielnie szorowały,

Tata sam wynosił śmieci,

A, że kochał swoje dzieci,

Czasem wracał już z obiadem,

Grzybem, żabą, jakimś gadem …

Dzieci jak to dzieci lubią,

Coś tam znajdą, coś tam zgubią,

Ale jaskiniowe dzieci,

Nie zbierały nigdy śmieci,

I sprzątały ramię w ramię

Pomagały swojej mamie,

Pomagały swojej babci,

I nie rozrzucały kapci.

Nie myślano nawet wtedy,

Że sprzątanie to trzy biedy,

Że im ciąży ten porządek,

Skalnych domów, leśnych grządek,

Pierwotnymi instynktami

Tak walczono z chorobami,

Pozbywano się zarazków

Wśród ogniska ciepłych trzasków.

Kiedy człowiek żył w jaskini,

To nie myślał o sprzątaniu,

Co dzień sprzątał, regularnie,

Przy wstawaniu, zasypianiu…

Naśladował świat w około

I porządek jego wkoło 

Naturalnym rzeczy stanem

Jest porządku zachowanie.

Katarzyno

Życzenia

W rocznicę Twojego narodzenia,

życzymy Ci marzeń spełnienia...

Kochających ramion, co dzień rano

Atrakcji podczas niezliczonych wakacji

Tantrycznych przyjemności w bliskości 

Afirmowanych rzeczy chcianych

Rozumu głosu w huśtawkach losu

Zabawy dzikiej wrzawy

Yaris Toyoty lub innej rzeczy ochoty

Nadziei w dni chwilowej beznadziei

Odpoczywania, by siła była do codziennego wstawania...

Wszystkiego najlepszego,

Nawet tego,

Co w alfabecie imienia się nie mieści,

I wymagać będzie oddzielnych opowieści

...

Ballada

Na Marcina

O Marcinie chodzą słuchy,

Że uwielbia pogaduchy

A wieść niesie że w Marcina

Się powiastki rozpoczyna

Więc zaczynam tę balladę

Właśnie kiedy metrem jadę

Jako dziecko powstałe z miłości

Marcin na świat przyszedł w radości

Od pieluszki był dzieckiem wesołym

Choć nie zawsze chciał chodzić do szkoły

Ojciec nauczył go rozsądku

I zamiłowania do porządku

Matka pokazała energię wszechrzeczy

I niewidzialne widzieć nauczyła rzeczy

Więc wyrósł Marcin na człowieka

Co za rozumem idąc na magię czeka

Lecz serce ma swoje pragnienia

I kreuje dziwne marzenia

I tak w przypadku Marcina

Wyśniła mu się własna rodzina

Znalazł dziewczynę, lecz coś nie grało

Bo uśmiechała się za mało

Jedna była ładna lecz leniwa,

Druga złośliwa i opryskliwa,

Trzecia i czwarta nie warte słów

I jakoś sam Marcin został znów

Gdy mu życie pokazało

Ze nie łatwo karmić ciało,

Bez uszczerbku na rozumie,

Dojrzał on Martynę w tłumie

Poszedł dzielnie na siłownię

Robić bicka, zmienił spodnie,

A tam ona ślicznie stała

I już się doń uśmiechała

Pierś wypięła w jego stronę

I już chciał ją mieć za żonę

Lecz choć zalety wszystkie miała

Była jeszcze całkiem mała

Więc on tylko cieszył oczy

Aż szesnasty rok jej wskoczy

Gdy nareszcie to się stało

Zastanawiał się niemało

Potem rzucił się na kwiaty

I nalewkę wziął dla taty

Udał się do Wołomina

Gdzie czekała go dziewczyna

Matce ręce ucałował

Ojcu szczerość swą ślubował

Puścił oko do jej brata

I ją zabrał na kraj świata

… A przynajmniej do Warszawy

Nie żałował jej tam kawy

Żeby w nocy sił starczyło

Na to żeby było miło

Chciał z nią sam na sam już pożyć

Wszak już mogli się chędożyć

Więc cieszyli się ze sobą

Na kanapie, pod komodą

W kuchni oraz w przedpokoju

Przed sąsiadem, po kryjomu,

Na wypadach motocyklem

I na trawie pod kocykiem…

Gdy już meble wszystkie znali

Się szybciutko dogadali

Ze chcą własne mieć mieszkanie

Na kochanie i gadanie

W codzienności zagmatwaniu

Zarabianiu i przepracowaniu

Ich życzenie się spełniło

I mieszkanie urządziło

Własne kąty napełniali

Marzeniami, przetworami

A gdy było już skończone

Marcin zbierał na pierścionek

Wszak już był tak wychowany

Że szczęśliwie zakochany

Docenić umiał uroki dziewczyny

Co ma usta jak maliny

W głowie olej i do tego

Nie chce żadnego innego

Wszak tak rzadko się zdarzało

Karmić na raz duszę i ciało

Lecz, że swojej Martyneczce

On chce dawać co najlepsze

Będzie zbierał czas niemały

By czarny diament kupić cały

Lecz nie trzeba się przejmować

Czy za bardzo zastanawiać

Jestem pewna, że za chwilę

Będą mieli szczęścia tyle

Że dopełnieniem ich miłości

Będzie dziecko wielu radości

Co od pieluszki będzie wesołe

Może nawet polubi szkołę

Dziadek nauczy go rozsądku

I zamiłowania do porządku

Babcia pokaże energię wszechrzeczy

I niewidzialne widzieć nauczy rzeczy

Rodzice dadzą przykład szałowy

Jak ciało pieszcząc nie zaniedbać głowy

I wyrośnie dziecię ich na człowieka

Co za rozumem idąc na magię czeka

I ja tam z nimi będę

Surową jeść rybę

Maczać ją w sosie sojowym

I mówić co przyjdzie do głowy

Bo o Marcinie chodzą słuchy,

Że uwielbia pogaduchy

Opowieść ta sens ma mały

Ale jakże doskonały

Ze dla każdego Marcina

Jest na świecie jakaś Martyna