Ballada

Na Marcina

O Marcinie chodzą słuchy,

Że uwielbia pogaduchy

A wieść niesie że w Marcina

Się powiastki rozpoczyna

Więc zaczynam tę balladę

Właśnie kiedy metrem jadę

Jako dziecko powstałe z miłości

Marcin na świat przyszedł w radości

Od pieluszki był dzieckiem wesołym

Choć nie zawsze chciał chodzić do szkoły

Ojciec nauczył go rozsądku

I zamiłowania do porządku

Matka pokazała energię wszechrzeczy

I niewidzialne widzieć nauczyła rzeczy

Więc wyrósł Marcin na człowieka

Co za rozumem idąc na magię czeka

Lecz serce ma swoje pragnienia

I kreuje dziwne marzenia

I tak w przypadku Marcina

Wyśniła mu się własna rodzina

Znalazł dziewczynę, lecz coś nie grało

Bo uśmiechała się za mało

Jedna była ładna lecz leniwa,

Druga złośliwa i opryskliwa,

Trzecia i czwarta nie warte słów

I jakoś sam Marcin został znów

Gdy mu życie pokazało

Ze nie łatwo karmić ciało,

Bez uszczerbku na rozumie,

Dojrzał on Martynę w tłumie

Poszedł dzielnie na siłownię

Robić bicka, zmienił spodnie,

A tam ona ślicznie stała

I już się doń uśmiechała

Pierś wypięła w jego stronę

I już chciał ją mieć za żonę

Lecz choć zalety wszystkie miała

Była jeszcze całkiem mała

Więc on tylko cieszył oczy

Aż szesnasty rok jej wskoczy

Gdy nareszcie to się stało

Zastanawiał się niemało

Potem rzucił się na kwiaty

I nalewkę wziął dla taty

Udał się do Wołomina

Gdzie czekała go dziewczyna

Matce ręce ucałował

Ojcu szczerość swą ślubował

Puścił oko do jej brata

I ją zabrał na kraj świata

… A przynajmniej do Warszawy

Nie żałował jej tam kawy

Żeby w nocy sił starczyło

Na to żeby było miło

Chciał z nią sam na sam już pożyć

Wszak już mogli się chędożyć

Więc cieszyli się ze sobą

Na kanapie, pod komodą

W kuchni oraz w przedpokoju

Przed sąsiadem, po kryjomu,

Na wypadach motocyklem

I na trawie pod kocykiem…

Gdy już meble wszystkie znali

Się szybciutko dogadali

Ze chcą własne mieć mieszkanie

Na kochanie i gadanie

W codzienności zagmatwaniu

Zarabianiu i przepracowaniu

Ich życzenie się spełniło

I mieszkanie urządziło

Własne kąty napełniali

Marzeniami, przetworami

A gdy było już skończone

Marcin zbierał na pierścionek

Wszak już był tak wychowany

Że szczęśliwie zakochany

Docenić umiał uroki dziewczyny

Co ma usta jak maliny

W głowie olej i do tego

Nie chce żadnego innego

Wszak tak rzadko się zdarzało

Karmić na raz duszę i ciało

Lecz, że swojej Martyneczce

On chce dawać co najlepsze

Będzie zbierał czas niemały

By czarny diament kupić cały

Lecz nie trzeba się przejmować

Czy za bardzo zastanawiać

Jestem pewna, że za chwilę

Będą mieli szczęścia tyle

Że dopełnieniem ich miłości

Będzie dziecko wielu radości

Co od pieluszki będzie wesołe

Może nawet polubi szkołę

Dziadek nauczy go rozsądku

I zamiłowania do porządku

Babcia pokaże energię wszechrzeczy

I niewidzialne widzieć nauczy rzeczy

Rodzice dadzą przykład szałowy

Jak ciało pieszcząc nie zaniedbać głowy

I wyrośnie dziecię ich na człowieka

Co za rozumem idąc na magię czeka

I ja tam z nimi będę

Surową jeść rybę

Maczać ją w sosie sojowym

I mówić co przyjdzie do głowy

Bo o Marcinie chodzą słuchy,

Że uwielbia pogaduchy

Opowieść ta sens ma mały

Ale jakże doskonały

Ze dla każdego Marcina

Jest na świecie jakaś Martyna