Lęk klatki dla gryzoni

Ogarnia mnie lęk nie do pohamowania,
Że się nie nadaję do kochania,
Że nie mam w sobie jakiegoś składnika,
I całe nieszczęście z Tego wynika.

Ogarnia mnie zgroza, ze jestem jak koza,

Co łyknie wszystko co złapie zębami,

I na postronku biegnąc obok woza,

Tylko straszy bezużytecznymi rogami.

Ogarnia mnie żal nie do przetrawienia,

Że miejsca dla mnie w świecie ne ma,

Bo inaczej patrzę, używam innego języka,

I sens historii doczesnej mi gdzieś umyka.

Ogarnia mnie chłód na myśl o przyszłości,

Kiedy w proch pokolenia obrócą się kości,

Niczym szczątki gryzoni co biegały w kółku,

Gryząc się nawzajem zamknięte w pudełku.

Ogarnia mnie klaustrofobiczna panika,

Gdy walę głową w klatkę a ściana nie znika,

Niezainteresowana walką o poidła koniec,

Gdy tłum ciągle depcze po łysym ogonie.

Ogarnia mnie smutek czarny i głęboki,

Gdy szukając wzrokiem uchylonych okien,

Widzę szaleńców, co władzę dostali w łapy,

I tłum wiwatujący, gdy dostaje ochłapy.

I ogarnia mnie złość i brak litości,

Na widok dobrowolnego oddawania wolności,

Za ułudę strumienia, za żart kołowrotka,

Za brak zagrożenia nieistniejącego kotka.

Ściśnięta wśród szarej masy gryzoni,

Bezbarwna i cicha tak samo jak oni,

Wolności i sensu pragnienie mi głos zabiera,

A za mną ktoś warczy a obok - umiera.

I ogarnia mnie lęk nie do pohamowania,

Że się nie nadaję do życia, kochania, trwania,
Że nie mam w sobie jakiegoś ważnego składnika,
A obcy tłum napiera, a ściana klatki nie znika.