Matematyka

Piękna Pani w sukni zwiewnej pojawiła się w Kosmosie

O jej względy nie zbiegał Nikt, Nikt jej o nic też nie prosił

Migocząca gwiazd tysiącem okalała świat harmonią

Układała zamęt myśli na wpół przezroczystą dłonią

Dumna, piękna zimna zjawia przerażała ludzi prostych

Te jej włosy w warkocz spięte, wyraz twarzy taki ostry

Szła przez świat i pod jej stopą ład natychmiast rósł świetlisty

Tam gdzie chaos i gdzie burza wnet powstawał potok bystry

Tam gdzie zamęt, zamieszczanie przewalało się w odmętach

Zostawiała świt, powstanie, świty i zmierzchy w czasu okrętach...

Nagle na swej ciemnej drodze, drodze odkrywcy, żołnierza

Spotkała Ona błędnej myśli rycerza

Stanąwszy przed nim, uśmiechnęła się dumnie

On spojrzał jej w oczy – od dziś – rzekł – mieszkasz u mnie

Pocałunkiem długim przypieczętowali w ten czas

Świat, człowieka, siebie ... nas

Piękna Pani w sukni  zwiewnej idzie wolno pośród traw

Ledwo westchnie ledwo ziewnie a przejrzystym się staje świat

Za nią biegnie dzieci sznurek, skaczą tulą się do siebie

Każde inny ma mundurek, każde w swoim własnym niebie

Zimna Pani, sroga matka, czasem tylko się odwróci

I ust białych koralami kołysankę dzieciom nuci:

Nie przychodzę was oceniać, nie przychodzę też was karcić

W bałaganie myśli, serca można czasem się zatracić

Więc dotknijcie moich dłoni, powąchajcie skraj mej szaty,

Niech spokojne będą głowy, idźcie prosto moje skrzaty ...

Pani sroga Pani władcza, świat nasz zdobi w szachownicę

I otwiera mrozem uszy, gdy udaję, że nie słyszę

Pani szuflad, wzorów matka, sens nadaje celowości

Mogę złapać ją za rękę, uciec wszak nie będzie prościej